آیتالله سید رضا صدر(ره) (۵ رمضان ۱۳۳۹ق،۱۳ مه ۱۹۲۱م، مشهد -۱۲ آبان ۱۳۷۳ش،۲۸ جمادی‌الأول ۱۴۱۵ق، قم) از برجسته‌ترین عالمان معاصر و از نامدارترین چهره‌های خاندان علمی صدر است؛ خاندانی که پیوند دیرپای دانش دینی با زیست اخلاقی و کنش اجتماعی را نمایندگی می‌کند. او در دامان چنین میراثی بالید، مقدمات را در مشهد آموخت و سپس در حوزه علمیه قم به تکمیل دروس پرداخت. استادانِ برجسته‌ای چون آیتالله سید محمد حجت کوه‌کمره‌ای، آیتالله سید محمدتقی خوانساری، آیتالله سید حسین بروجردی، آیتالله سید محمد محقق داماد، آیتالله سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی و نیز امام خمینی در شکل‌گیری شخصیت علمی او اثرگذار بودند. محور تحصیل و تدریسش فقه و اصول در سطوح عالی بود و در کنار آن به تفسیر قرآن و مباحث اخلاقی اهتمام ورزید؛ سال‌ها در قم به تربیت طلاب پرداخت و شیوه‌ای عقلانی و متن‌وفادار داشت که آموزه‌های دینی را با نیازهای اخلاقی و اجتماعی روز پیوند می‌زد.
پنج دی ماه 1332ش مصادف با نوزده ربیعالثانی ،1373ق، روز درگذشت آیتالله العظمی سید صدرالدین صدر –
پدر امام موسی صدر – است. چندی پیش به منظور تکمیل و تدقیق گاهشمار حوادث زندگی امام صدر صفحات زمستان سال 1332ش هفتهنامه قمی استوار را ورق میزدم که به یادداشتی تکاندهنده، زیبا و تاریخی از مرحوم آیتالله العظمی سید رضا صدر بر خوردم این یادداشت گزارشگونه با قلمی بسیار فصیح و سلیس، در وصف هفتهها، روزها و دقایق پایانی زندگی پدر معظم آن بزرگوار آیتالله العظمی صدر نگاشته شده بود. مطالعه این یادداشت دوستداران امام صدر را لحظاتی چند در فضای اندیشه و خیال به درون منزل آن بزرگوار ،میبرد در کنار دیگر اعضای خانواده بر بالین پدر مینشاند و بیشک نفسها را در سینهها حبس می کند. امام صدر در لحظه رحلت پدر کنار ایشان ،نبود چه شب قبل با تشدید بیماری پدر به تهران رفته بود تا همراه دکتر غلامرضا شيخ – طبيب معروف قلب – به قم بازگردد آنچه در پی ،میآید متن کامل یادداشت آیت الله العظمى سيد رضا صدر است که به مناسبت چهلمین روز درگذشت پدر در سه بخش متوالی طی شماره های مورخ 15 21 و 29 بهمن ماه سال 1332 در هفتهنامه استوار منتشر گردید. نگارنده این سطور برخورد فرض میداند از فرهنگبانان کوشا حججاسلام والمسلمین رضا مختاری و رسول جعفریان تشکر کند که با حسن مدیریت و پیگیری پیوسته خویش امکان استفاده پژوهشگران از منابع ارزشمندی چون هفتهنامه استوار را فراهم ساختند.
آیت الله سید رضا صدر(ره )در جایگاه علمی، خطیبی اثرگذار و مسئله‌محور بود. منبرهای او از شور عاطفی صرف فاصله می‌گرفت و بر بیان روشن معارف قرآنی، نهج‌البلاغه و سیره معصومان تکیه داشت. مخاطب در گفتار او به «خودآگاهی اخلاقی» و «تعهد اجتماعی» فراخوانده می‌شد و دین را نه مجموعه‌ای از مناسک، که روشی برای پاسداشت کرامت انسان و دفاع از حق مظلوم می‌دید. این درک، سیمای عمومی او را رقم زد: آزادی‌خواهی، مردم‌داری و گره‌گشایی. روایت‌های بسیار از میانجی‌گری‌های آبرومندانه، دستگیری‌های پنهان و اصرار بر انصاف در داوری‌ها، نام او را به «پناهِ مردم» پیوند زده است.
پنج دی ماه 1332ش مصادف با نوزده ربیعالثانی ،1373ق ، روز درگذشت آیتالله العظمی سید صدرالدین صدر – پدر امام موسی صدر – است. چندی پیش به منظور تکمیل و تدقیق گاهشمار حوادث زندگی امام صدر صفحات زمستان سال 1332ش هفتهنامه قمی استوار را ورق میزدم که به یادداشتی تکاندهنده زیبا و تاریخی از مرحوم آیتالله العظمی سید رضا صدر بر خوردم. این یادداشت ،گزارشگونه با قلمی بسیار فصیح وسلیس در وصف هفتهها، روزها و دقایق پایانی زندگی پدر معظم آن ،بزرگوار آیتالله العظمی صدر نگاشته شده بود. مطالعه این یادداشت دوستداران امام صدر را لحظاتی چند در فضای اندیشه و خیال به درون منزل آن بزرگوار ،میبرد در کنار دیگر اعضای خانواده بریالین پدر مینشاند و بیشک نفسها را در سینهها حبس می کند. امام صدر در لحظه رحلت پدر کنار ایشان نبود، چه شب قبل با تشدید بیماری پدر به تهران رفته بود تا همراه دکتر غلامرضا شيخ – طبيب معروف قلب – به قم بازگردد. آنچه در پی ،میآید متن کامل یادداشت آیت الله العظمى سيد رضا صدر است که به مناسبت چهلمین روز درگذشت پدر درسه بخش متوالی طی شماره های مورخ 21،15 و 29 بهمن ماه سال 1332 در هفتهنامه استوار منتشر گردید. نگارنده این سطور برخورد فرض میداند از فرهنگبانان کوشا حججاسلام و المسلمین رضا مختاری و رسول جعفریان تشکر کند که با حسن مدیریت و پیگیری پیوسته خویش امکان استفاده پژوهشگران از منابع ارزشمندی چون هفتهنامه استوار را فراهم ساختند.
در قلمرو تألیف، کارنامه علمی و پژوهشی آیت الله سید رضا صدر(ره) بسیار پربار است: آثاری در تبیین معارف اسلامی، مباحث کلامی و اخلاقی و یادداشت‌هایی که نگاه انتقادی و درعین‌حال گفت‌وگومحور او را به زیست دینی و امر عمومی نشان می‌دهد. نثرش پاکیزه، دقیق و روان بود و می‌کوشید میان سنت اجتهادی و پرسش‌های جدید نسبت برقرار کند. اختلاف آرا را تهدید نمی‌دانست؛ آن را فرصتی برای نزدیک‌شدن به حقیقت و تمرین ادب نزاع علمی تلقی می‌کرد.
آیتالله سید رضا صدر سال 1307 شمسی در قم درگذشت و در حرم حضرت معصومه(س) به خاک سپرده شد.
پنج دی ماه 1332ش مصادف با نوزده ربیعالثانی ،1373ق، روز درگذشت آیتالله العظمی سید صدرالدین صدر –
پدر امام موسی صدر – است. چندی پیش به منظور تکمیل و تدقیق گاهشمار حوادث زندگی امام صدر صفحات زمستان سال 1332ش هفتهنامه قمی استوار را ورق میزدم که به یادداشتی تکاندهنده، زیبا و تاریخی از مرحوم آیتالله العظمی سید رضا صدر بر خوردم این یادداشت گزارشگونه با قلمی بسیار فصیح و سلیس، در وصف هفتهها، روزها و دقایق پایانی زندگی پدر معظم آن بزرگوار آیتالله العظمی صدر نگاشته شده بود. مطالعه این یادداشت دوستداران امام صدر را لحظاتی چند در فضای اندیشه و خیال به درون منزل آن بزرگوار ،میبرد در کنار دیگر اعضای خانواده بر بالین پدر مینشاند و بیشک نفسها را در سینهها حبس می کند. امام صدر در لحظه رحلت پدر کنار ایشان ،نبود چه شب قبل با تشدید بیماری پدر به تهران رفته بود تا همراه دکتر غلامرضا شيخ – طبيب معروف قلب – به قم بازگردد آنچه در پی ،میآید متن کامل یادداشت آیت الله العظمى سيد رضا صدر است که به مناسبت چهلمین روز درگذشت پدر در سه بخش متوالی طی شماره های مورخ 15 21 و 29 بهمن ماه سال 1332 در هفتهنامه استوار منتشر گردید. نگارنده این سطور برخورد فرض میداند از فرهنگبانان کوشا حججاسلام والمسلمین رضا مختاری و رسول جعفریان تشکر کند که با حسن مدیریت و پیگیری پیوسته خویش امکان استفاده پژوهشگران از منابع ارزشمندی چون هفتهنامه استوار را فراهم ساختند.
برای ارتباط با مسئول کتابخانه در روزهای شنبه تا چهارشنبه از ساعت ۸ صبح تا ۱۷ بعدازظهر با موسسه تماس بگیرید.